شعر از دیوان " گنجینه ی گهر " است . لطفا ادامه مطلب را  کلیک نمایید .........

                                       حبیبم

حبیـــــبم فریــــــبا و  زیــــــباستی               گـــــرفتار او پـــــیر و بـرناستــــی

چو گیســوی خود برفشاند فــــلک               ندا می دهد شام یـــــلداستــــی

چو بیرون شود روی او از حجـــــاب               سراسر جهان غرق غوغاستــــی

به پـــیشانی اوست بخـــــت بـلند               بــــلند است کز چرخ اعلاستــــی

به ابــــروی خود صیـــد دلهــا کــند               که بر گردن او چه خــونهاستــــی

مگوچشم،سرچشمه لطف و مهر                بگــــو فــــتنه اهـــل دنـیاستــــی

از آن نــقطه خال رویــش خیـــــال                گــــرفتار صــــد گــونه رویاستـــی

که لعل لبش کان شهد و شکـــر                کلامش چه شیرین و شیواستـی

از آن خنــــده و برق دنـــــــدان او                چه دلهـا که دائـم به یغماستــــی

مگـــــو سینه ، مرآت ایزد نـــــــما                ز نورش جهان طـور سیناستــــی

عــــطا و نـــوازش اگر خــــواستی                روان از دو دستـش دو دریاستـی

به هر سو که آن قامت افتدبه راه                قیامــت در آن نقطــه برپاستــــی

چــــه گویم از آن یوسف گـمشده                که گیتی ز هجرش پر آواستی ؟!

ز هرکوی وبرزن که خواهی بپرس                اگر نـــام محـبوب من خواستــی